زمان تقریبی مطالعه: 1 دقیقه
 

جرف (به ضم جیم و راء)






جُرُف (بر وزن عنق) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای کنار رود که آب آن را کنده یا خورده باشد و تکّه تکّه می‌افتد که حضرت علی (علیه‌السلام) در بیان موعظه‌ای از این واژه استفاده نموده است.


۱ - مفهوم‌شناسی



جُرُف (بر وزن عنق) به معنای کنار رود كه آب آن را كنده يا خورده باشد و تكّه تكّه مى‌افتد، آمده است.

۲ - کاربردها



امام (صلوات‌الله‌علیه) در مقام موعظه فرموده است: «عباد الله لا ترکنوا الی جهالتکم و لا تنقادوا لاهوائکم فان النازل بهذا المنزل نازل بشفا جرف‌هار؛ آن کس که به نادانی تکیه کرده و از هوای نفس اطاعت نموده، مانند کسی است که در کنار رودخانه مشرف به سقوط منزل کرده است.»

۳ - تعداد کاربرد



این واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.

۴ - پانویس


 
۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۵۲، خطبه۱۰۵.    


۵ - منبع


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «جرف»، ص۲۱۳.    






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.